PLC (Programowalny Sterownik Logiczny) (ang. Programmable Logic Controller) – Jak sama nazwa wskazuje, sterownik PLC jest to uniwersalne urządzenie posiadające wbudowany mikroprocesor. Jest przeznaczone do sterowania pracą maszyny lub nawet całego procesu technologicznego. Sterownik PLC musi koniecznie być dopasowany do określonego obiektu którym ma sterować chociażby przez wprowadzenie do jego pamięci żądanego algorytmu działania obiektu to znaczy kodu maszynowego, który jest zrozumiały dla sterownika. Cechą charakterystyczną sterownika PLC, która odróżnia go od innych typów sterowników jest cykliczny obieg pamięci programu. Algorytm zapisywany jest w dedykowanym sterownikowi języku programowania. Sterownik po za samą jednostką centralną CPU (Central Procesor Unit) musi zostać wyposażony również w wymagane moduły zaczynając od komunikacyjncych przez wejściowe, wyjściowe binarne czy analogowe. Istnieje również możliwość obsługi skomplikowanych modułów pozycjonowania. Zadaniem sterownika jest zczytanie wszystkich wejść na początku obiegu pętli programowej, następnie wykonanie programu, a potem wystawienie finalnych wyjść. Mogłoby się wydawać, iż wykonanie tak olbrzymiej ilości operacji musi zabierać sporo czasu, a przecież na każdym kroku wymagana jest płynność procesu. Cykl pracy sterownika w przypadku prostych aplikacji może trwać nawet 10ms!

  Pierwszy system sterowania procesami przemysłowymi – SIMATIC G – został wprowadzony na rynek w 1958 roku przez Siemens AG. SIMATIC G był pierwszym na świecie rozwiązaniem modułowym, choć jeszcze nieprogramowalnym systemem sterowania. Zbudowany został na bazie półprzewodników germanowych w technologii RTL (Resistor-Transistor Logic). Kolejne generacje sterowników SIMATIC tj. SIMATIC N oraz SIMATIC H zostały zaprezentowane w 1964 roku i wykorzystywały już technologię DTL (Diode-Transistor Logic).